De geschiedenis van het Nederlandse wetenschapsmuseum en zijn voorgangers 1923-2013 is samengevat in het boek 'Founding NEMO' van Judith Gussenhoven. Al 90 jaar kunnen bezoekers van het weterschapsmuseum in Amsterdam meer ontdekken over de wereld om hen heen. Grondlegger Herman Heijenbrock toonde wat er door mensenhoofden en-handen was bedacht. Het huidige 'Nemo' heette toen nog 'Museum van den Arbeid' waar mijn opa, W. Heldoorn, in 1946 aangesteld werd als adjunct-directeur. In 1948 overleed directeur Herman Heijenbrock en volgde mijn opa hem op. Als snel bleek dat hij tot kapitein van een zinkend schip was benoemd, het zou hem en het bestuur van het museum veel inspanning kosten om hier een uitweg in te vinden. De transformatie van het oude museum van den Arbeid tot het NINT (Nederlands Instituut voor Nijverheid en Techniek) was een begin van wederopbouw. Tot 1979 was hij directeur van het museum. In 1959 heeft hij Koning Juliana en Prins Bernard mogen rondleiden, op de foto staat hij er stralend bij. Het was een man die hield van zijn werk. Het was zijn leven. Toch was er een duidelijke lijn tussen zijn werk en zijn gezin. Ik weet wel dat hij verantwoordelijk was voor de grondbeginselen van het huidige NEMO, maar ik had er graag met hem over willen praten. Meer willen weten over wat hij daar op het kruispunt Rozengracht/Marnixstraat, een punt waar nu de brandweer gevestigd is en waar ik al tien jaar wekelijks drie keer langs kom, heeft gedaan. Ik kan het hem niet meer vragen en daardoor ook heel blij dat Judith Gussenhoven, dit prachtig vormgegeven boek heeft gemaak. Het liefst had ik als kleindochter van W. Heldoorn het boek graag willen drukken bij drukkerij Calff & Meischke waar ik werk en dat op een paar honderd meter van het oude NINT, op de lijnbaansgracht gevestigd is. Het had een mooie cirkel geweest. Het bedrijf bestaat ook al honderd jaar en wellicht hebben de paden van beide bedrijven elkaar weleens in het verleden gekruist. Maar het boek was al in een ver stadium toen mijn pad die van Judith doorkruiste. Gelukkig heb ik nog wel een paar mooie foto's uit het archief van mijn opa, voor haar kunnen scannen en lithograferen voor in het boek.
